දෙවනි අප්පච්චිගේ නික්ම යාම 💔

සැනසිල්ලක තතු මුහුණේ දුටු හින්දා 

ඔබ යන ගමන ගැන ඔබ තුටු බව දැනුනා

එනමුදු සුසුම් පොද ගිලිහෙන්නට කලින් නුඹේ

සිහියට නැගෙන්නට ඇති නුඹෙ පවුලෙ ගැන

ආදරේ කියන්නෙ ම දරාගැනීම කියලා ගොඩක් අය කිව්වට

විඳවන කෙනා විතරයි ඒ දුක හරියටම දන්නෙ... 🥺

ගොඩක් අය ලොකු ලොකු කතා කියනවා... 

ඒත් ඒ අය දන්නේ නෑ අනිත් අය කොච්චර විඳවනවා ද කියලා... දෙයක් වෙන්න ම ඕනි කියනවනෙ ඒ දුක දැනෙන්න...

තව කෙනෙක්ගෙ හිතක් රිද්දන්න කලින් සිය දහස් වාරයක් හිතන්න... 💔

මොකද... 🥺

ඒ වේදනාව දරාගන්න ගොඩක් අමාරුයි...  

විඳවන කෙනෙක් විතරයි ඒ වේදනාව දන්නෙ....

ආදරේ දි ගොඩක් අය බොළඳයි තමන් ආදරය කරන කෙනා නැති උනාම ඇතිවන දුක දන්නෙ ඒ අය...  

ඒ නිසා කෙනෙක්ගෙ හිතකට ළං වෙන්න කලින්, 

කෙනෙක්ට ආදරේ කරන්න කලින්,

කෙනෙක්ට බලාපොරොත්තු දෙන්න කලින්,

සිය දහස් වාරයක් හිතන්න...

මොකද අනිත් කෙනාට දෙන වේදනාව ගෙවාගන්න බැරි පවක් වෙයි... 💔🥺

💔

 

අම්මා ❤️

 

අම්මේ ඇයි මිනිස්සු එහෙම 😔💔 ...

කොහොමද පුතේ 🙄..

ගොඩක් මිනිස්සු බලන් ඉන්නෙ අපිට කතාවක් හදන්නනෙ 🥺

ඒ පුතේ මිනිස්සුන්ගෙ හැටිනෙ 😊

පුතේ අපිට මිනිස්සු හදන්න බෑ අපි හරියට ඉන්න දැනගන්න ඕනි.. අනික පුතේ දැන් සමාජය හරි වෙනස්.. මිනිස්සු වෙනස්.. 

හැබැයි, 

මයෙ පුතා ඒ මිනිස්සු වගේ වෙන්න එපා.. හරියට ඉන්න බලන්න පුතේ🥺 

ගොඩක් මිනිස්සු කතා හැදුවෙ එයාලගෙ වැරදි තියාගෙන... එයාලගෙ අඩුපාඩු තියාගෙන..

ඉතින්....

මිනිස්සු කතා හදයි ඔයාව වට්ටන්න බලයි. 

ඒත්, 

ඔයා ඒවට වැටෙන්න එපා පුතේ.. ඔයා ඔයාගෙ ගමන යන්න කවුරු මොනා කිව්වත්... ❤️

වැටෙන හැම වෙලාවකම නැගිටින්න හයියක් වෙන්නෙ ඒ වචන, ඒ හිනාව, ඒ මුණ ❤️❤️❤️

                                                         දිනූ ✍️

ඔවු මන් හිනාවෙනවා 🙂

ඔවු මන් හිනාවෙනවා 

හැමෝටම පේන්න 

කෑ ගහලා හිනාවෙනවා 

කිසි දෙයක් නොවුනු ගානට 

හිනා වෙලා ඉන්නවා

ඒත්,

තනිවෙන හැම තත්පරයක් ගානෙම

ඇස් තෙමෙනවා

මතකයන් හිත පාරනවා

හිතේ තියන හැම දුකක්ම 

වේදනාවක්ම

කෑ ගහලා කියන්න ඕනි වුනත්

ඒ දුක වචන කරන්න බැරිව

අසරණ වෙන වාර අනන්තයි

මාරුතය

 තුන්වන පරිච්ඡේදය 

දහසක් සිතුවිලි සිතුවිලි සයුරක් මැද නිදියහනට ගිය ද ගියද නිවස පිළිබඳ මතකය මා සිත දැඩි ලෙසපීඩා කරවන්නකි.  නිවසේ ඇති දැඩි ප්‍රශ්න, දුක් කම්කටොලුනැද්ද විශ්ව විශ්වවිද්‍යාලයට පැමිණි මා හට එහිදී ද නිදහසේ අධ්‍යාපන කටයුතු කරගෙන යාමට නොහැකි වූයේ නිවසෙන් පාවා හරි හැටි නො ලැබූ ආදරයක් පිළිබඳ මසිතේ දැඩි වී ගිය හැඟීමකිනි. 

 මා හට සිහි වූයේ එක් දිනක් මා පාසල් ගොස් එන අතරමග සිදුවූ එක් සිදුවීමකි. ගොවිතැන් බත් කර දිවි ගෙවනා අපට එකල මිල මුදල් තිබුණේද දිනකට වේලකට සරිලන පරිද්දෙනි. දිනක් මා පාසල් ගොස් නිවස බලා පැමිණියේ මාගේ අසල්වැසි නෑයෙකු වූ නැගණියත් සමඟය. අප කතාබහ කරමින් ගමන් ගන්නා අතර අප අසල නතර වූයේ මෝටර් රථයකි. එහි වූයේ අපේ නැන්දනිය කි. ඇයට බෙහෙවින් මිල මුදල් වූයෙන් ඇය ඉතා අහංකාර ගති ඇත්තෙකි. 

👩‍👧 ගෙදර නේද යන්නෙ?

👩 ඔවු නැන්දා ගෙදර තමයි යන්නෙ.

👩‍👧 යමු එහෙනම් මාත් එක්ක. එන්න නගින්න වාහනේට.

👩 එතකොට මෙයා?

👩‍👧එයාට පයින් එන්න පුලුවන්නෙ. එයා පයින් ආපුදෙන්. අපි යමු ඉක්මනට. පරක්කු වෙලා තියෙන්නෙ. 

👩 හා ඉන්න නැන්දෙ. මන් යනවා අනේ ඔයා එන්න එහෙනම්. 

👧 හරි මන් එන්නම්. ඔයාලා පරිස්සමෙන් යන්න

එදින මා පාර මග දමා යාම මහත් වේදනා ගෙන දෙන්නක් වූයේ මුදල් නොමැති නිසාවෙන් මග දමා යාමට තරම් මිනිසුන් කුරිරු වීමට තරම් ගති ඇත්තවුන්ට තරහ සිතිනි. 

මාරුතය

දෙවන පරිච්ඡේදය 

මාගේ විශ්වවිද්‍යාල ජීවිතයට දැන් මාස 3ක් පමණ ගත වී ඇත. මෙහි ගෙවන ඒකාකාරි ජීවිතය විටෙක හිතට මහා හිසරදයකි. ගමේ සිටිය කාලෙදි ආ ගිය සුන්දර තැන් මා හට සිහි වෙයි. එහි තිබු නිදහස නිවසින් ඈත් වූවත් මෙහිදි දැනෙන්නේ නැත. "මේ මෝඩී , උපුල් අයියා අන්න නිමල් අයියා අතේ උබට පණිවිඩයක් එවලා. " සිතුවිලි සයුරක ගිලි සිටි මා එක්වරම පියවි සිහියට ආවේ මාත් සමග නවාතැන් ගෙන සිටින මාගේ විශ්වවිද්‍යාල මිතුරියගේ කෑ ගැසීමටයි .

ඇයගේ නම ජානකිය. ඇයත් මා මෙන්ම උසස් අධ්‍යාපනය සදහා මෙහි නවාතැන් ගෙන සිටියි. අප දෙදෙනාම එකම උපාධිය හදාරන අතර මාගේ හොදම මිතුරිය වූයේද ඇයයි. ඇය කොළඹ ප්‍රදේශයේම වූ නමුත් පහසුව සදහා විශ්ව විද්‍යාලය අසලම නවාතැනක් අවශ්‍ය වූ බැවින් ඇය මෙහි නවාතැන් ගත්තාය. ඇයගේ පියා මව අතහැර ගොස් ඇති අතර මවත් ඇයත් දෙදෙනා පමණක් එකට ජීවත් වී ඇත. මවට දේපල හා වෙනත් ආදායම් මාර්ග තිබු හෙයින් මුදල් අග හිගකම් ඇය හට තිබුනේ නැත. නිමල් යනු ඇගේ පෙම්වතායි. ඔහුත් එම විශ්ව විද්‍යාලයේම වෙනත් උපාධියක් හදාරමින් සිටි. උපුල් යනු මා ගැන බලාපොරොත්තු තබා ගනිමින් මාගෙන් ආදරය ඉල්ලා පැමිණෙන තරුණයා. ඔහුත් මාගේ විශ්වවිද්‍යාලයේ ම වෙනත් උපාධියක් හදාරමින් සිටින අතර කඩවසම් පුද්ගලයෙකු වේ. ගති පැවතුම් වලින් උවත් ඔහු හොද කෙනෙක් බව පෙනෙන්නට තිබුනත් ඔහු සමග හාද වීමට මා බිය වූයෙමි. ඒ මාගේ අධ්‍යාපනය කඩාකප්පල් වේ යැයි සිතෙන විටයි.

" ඇයි මොකක්ද එවලා තියෙන පණිවිඩය"

"උබව හෙට හම්බ වෙන්න පුලුවන්ද කියලා අහල තියෙන්නේ" 

" අනේ බං මට බයයි. කියපන් මට හෙට දවසම ලෙක්චර් තියෙනවා කියලා"

" මොකක්ද බන්. පවුනේ බන්. උබව කන්න නෙමෙනේ එන්න කියලා තියෙන්නේ. පොඩ්ඩක් ගිහිල්ලා කතා කරපන්.ඊට පස්සේ කියන දෙයක් ඒ වෙලාවේ කතා කරලා විසඳ ගනින්"

මම පත්වූයේ උභතෝකෝටික ප්‍රශ්නයකටයි. හා කියන්නද බෑ කියන්නද මගේ හිත දෙගිඩියාවකින් පසු වෙයි. වෙන දෙයක් වෙන්න කියලා " හා එහෙනම් හෙට හවස 3ට විතර ලෙක්චර් ඉවර උනාම හම්බවෙන්නම් කියපන්"

"හරි මං හෙට උදේ නිමල් අතේ පණිවිඩය යවන්නම්. දැන් එහෙනම් නිදාගනින් කල්පනා කර කර ඉන්නේ නැතුව"